Κοιτάζω και ξανακοιτάζω την τελευταία μου ανάρτηση που αφορά τα σκουπίδια. Ε, όχι και να αφήσω τα σκουπίδια χριστουγεννιάτικα! Τα Χριστούγεννα απαιτούν εορταστική ατμόσφαιρα. Εορταστική? Ε, ναι. Λίγο δύσκολο να βρω τη γιορτινή διάθεση. Γύρω μου πληθαίνουν οι Κασσάνδρες. Τα μπλογκ λες και διαγωνίζονται ποιο θα κάνει την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη για τη χώρα μας. Από χρεωκοπία μέχρι καταποντισμό προβλέπουν. Έτσι και θελήσει κάποιος να αφήσει μια χαραμάδα ελπίδας, μια μικρή νότα αισιοδοξίας μέσα στη μαυρίλα, η πιο ήπια αντιμετώπιση που θα έχει από την πλειοψηφία των συμπλόγκερς είναι αυτή της παγερής αδιαφορίας. Αντίθετα γίνεσαι αγαπητός και μαζεύεις δεκάδες σχόλια επιδοκιμασίας, αν τα βλέπεις όλα μαύρα και άραχνα, αλλά και υπερθεματίζεις για ακόμα πιο μαύρα και άραχνα μελλούμενα. Για τα οποία, βέβαια, φταίνε πάντα οι άλλοι και συγκεκριμένα, εκτός από τους πολιτικούς μας, οι οποίοι, είναι αλήθεια, φταίνε κατά ένα μεγάλο μέρος (αλλά λες και ψηφίζονται μόνοι τους), φταίνε οι ξένοι που μας ζηλεύουν (τρομάρα μας). Από τους ξένους δε φταίνε, κατά προτίμηση, πιο πολύ οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι και οι Εβραίοι. Ίσως φταίνε και λίγο οι εξωγήινοι. Για αυτοκριτική ούτε λόγος να γίνεται. "Μα είναι δυνατόν να φταίω εγώ?" αναφωνεί, αγανακτισμένος, ο καθένας χωριστά.
Ε, λοιπόν σήμερα αποφάσισα να πάω, για μια ακόμα φορά, αντίθετα στο ρεύμα. Εγώ που πέρασα δικτατορίες, πόλεμο, ξεριζωμό και όχι μόνο επέζησα, αλλά προχώρησα στη ζωή μου, ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Μπορεί και να μην έλθει, βέβαια, αλλά αφήστε με, ρε παιδιά, να ελπίζω ότι τελικά θα ρθει. Φτάνει να μάθουμε ΟΛΟΙ από τα λάθη μας. Μη με ρωτήσετε, αγανακτισμένοι "ποια λάθη μας?". Ψάξτε μόνοι σας και βρείτε τα. Εγώ τα δικά μου τα βρήκα.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!
-------------------------------